ميوه درماني موز

موز گياهي است علفي داراي ظاهري درختچه مانند با برگ هاي بسيار بزرگ و پهن كه به طول 1/20 تا 2 متر مي رسد. گل هاي مجتمع به صورت سنبله بزرگ به طول نزديك به يك متر دارد. ميوه اش گوشتدار، باريك و دراز و خميده و سه گوش، در آغاز به رنگ سبز است ولي پس از رسيدن مايل به زرد مي شود.
غلظت ويتامين هاي A و C موجود در موز به بهترين وجهي براي جذب شدن در بدن آماده مي باشد. موز را بايد خوب جويد. موز براي ازدياد مقاومت بدن قبل از عمل و بعد از آن بسيار سودمند است و در تقويت اعصاب اثر بسيار زيادي دارد. خوردن آن به كساني كه كارهاي بدني و همچنين كارهاي فكري دارند و نيز به كودكان و افراد سالمند توصيه مي شود.
درمان با موز
● خواص درماني:
رشيه موز طعم گس و اثر ضدكرم دارد. اين ميوه مقوي و اشتهاآور بوده و با طعم مطبوع اثر مفيدي در تامين رشد و نمو و برقراري تعادل عصبي دارد. مصرف روزانه آن در درمان ضعف قوا مخلوط با عسل توصيه شده و در شستشو و سلامت كبد و كليه ها موثر دانسته شده است. اين ميوه نيرودهنده دستگاه تناسلي هم در مردان و هم در بانوان مي باشد. صمغ حاصل از گياه جوان مخلوط با آب براي درمان اسهال مفيد مي باشد. از شيره اين گياه در بعضي نواحي جهت دفع ناراحتي هاي عصبي مانند هيستري، صرع و غيره استفاده مي شود. جوشانده برگ گل و همچنين له شده ساقه گياه را جهت درمان سوختگي ها بر روي عضو زخم شده ماليده شودبسيار نافع است زيرا كه باعث التيام مي شود. مصرف آن به علت مدر بودن براي درمان استسقاء بين مردم معمول است.
توجه:
به علت دارا بودن مقدار زيادي قند و هيدرات هاي كربن، خوردن موز براي كساني كه دچار بيماري قند (ديابت) مي باشند و كساني كه چاق هستند، مضر است. بياييم سبزي ها و ميوه ها را در سبد غذايي خود و خانواده مان بگنجانيم.
ميوه درماني-موز
پرورش آن امروزه به علت ميوه مطبوعي كه دارد در غالب نواحي حاره اي و همچنين در جنوب ايران معمول است. انواع آن در بلوچستان پرورش مي يابد. اين گياه در زبان عربي طلح نام دارد. موز را بنان هم گويند.
موز داراي 9درصد كلسيم، 31 درصد فسفر، 28 درصد منيزيم، 4/01 درصد پتاسيم، 0/006 درصد آهن و سديم، روي و تانن است. ويتامين هاي موجود در موز عبارتند از A، B، 1B، 2B، 6B، C، PP و E خال هايي كه بر روي پوست موز وجود دارد تقريبا موز را به رنگ قهوه اي تيره درخواهند آورد. اين حالت باعث مي شود كه مقدار قند در آن در اثر ماندگاري طولاني افزايش يابد و طعم آن اگر براي مدت زيادي نگهداري نشده باشد شيرين تر و مطبوع تر مي شود.
● تركيبات شيميايي:
مواد اصلي و سازنده موز نارس به شرح زير مي باشد.
ـ ميوه نارس: آب 7/92،
ـ ميوه رسيده: 67/78
ـ ميوه نارس: آميدون 12/06،
ـ ميوه رسيده: بسيار جزيي.
ـ ميوه نارس: قند قابل تخمير 8درصد،
ـ ميوه رسيده: 20/47
ـ ميوه نارس: ساكاروز 1/34،
ـ ميوه رسيده:56 4/، خاكستر حاصل از آن
ـ موز نارس: 1/04،
ـ ميوه رسيده: 0/95 است.
موز از نظر غذايي ارزش زيادي دارد به طوري كه حتي آن را مغذي تر از سيب زميني و گوشت مي دانند. مطالعات انجام شده توسط دانشمندان نشان مي دهد كه يك عدد موز تازه و رسيده به اندازه يك كيلو گوشت ارزش غذايي دارد.
در افزايش هوش و حافظه هم بسيارمفيد بوده، ملين در سوءهاضمه و يبوست مي باشد. كساني كه مي خواهند غذاي حيواني نخورند موز ميل نمايند، اين ميوه تازه و رسيده اش براي اطفال و اشخاصي كه تازه از بستر مريضي برخاسته اند بسيار غذاي خوبي است. خوردن موز براي معده زحمت زيادي ندارد و در ضمن قدرت غذايي آن بسيار است. اگر بچه ها به جاي استفاده از شيريني ها و تنقلات كم كالري و پرحجم و مواد خوراكي موذي بتوانند از اين ميوه بسيار مرغوب استفاده كنند به سالم ماندن بدن خود كمك بسياري مي كنند.
در بعضي از منابع ديگر آمده كه موز ميوه اي گرم و پرانرژي است وارزش غذايي آن برابرگوشت مي باشد. فقط چربي و كلسيم كمتري دارد. هر 100 گرم موز معادل 100 كالري انرژي ايجاد مي كند. موز را بايد زماني مصرف كرد كه كاملا رسيده و پوست آن به رنگ زرد درآمده باشد. هضم آن اگر به حالت رسيده باشد به سهولت صورت مي گيرد، مشروط بر آنكه اين عمل به طور مصنوعي انجام نگرفته باشد.